Recenzja filmu

4. piętro (2003)

Film Antonio Mercero "4. piętro" opowiada o walce, walce o życie, każdą nawet najdrobniejszą chwilę. Nikt nie chce cierpieć, nikt nie chce odczuwać bólu. Ten film jest właśnie ucieczką przed czymś, co nieodwracalne - przed śmiercią. Przejmująca historia czterech nastoletnich chłopców: Angela, Izana, Daniego i Jorgego. w trakcie chemioterapii, często po amputacji kończyn, żyjących na oddziale onkologicznym hiszpańskiego szpitala dziecięcego. Każdy z nich jest inny, Miguel czuje się osamotniony, Izana wciąż wraca do przeszłości, Jorge obawia się diagnozy lekarza a Dani przeżywa swoja pierwszą miłość, lecz łączy ich silna więź - przyjaźń. Zdają oni sobie sprawę ze swojej sytuacji, lecz nie chcą się jej poddać. Chcą żyć pełna parą, żyć tak jak ich inni rówieśnicy. Buntują się przeciwko ustalonym regułom panującym w szpitalu, organizują wyścigi na wózkach inwalidzkich, opalają się na boisku, urządzają mecz koszykówki, żartują z lekarzy. Biorą życie pełnymi garściami. Choroba nie zatraciła w nich miłości, przyjaźni. Wiedzą, że stąpają po cienkiej linie, lecz wierzą w to, że ona się nie urwie i dojdą do końca. Walczą. W dzisiejszych czasach w chaosie, w pogoni za pieniądzem powinniśmy się zatrzymać i zadać sobie pytanie, co jest tak naprawdę najważniejsze w życiu. Bo chyba zapomnieliśmy. Po obejrzeniu tego filmu chyba każdy znajdzie na nie odpowiedź. Wspaniałe dzieło Antonio Mercero, które zostało docenione na Festiwalu Filmowym w Montrealu. O hiszpańskim kinie coraz więcej słychać w Polsce, po tym filmie nie będzie się nam już kojarzyło tylko głównie z Pedro Almodóvarem. Również film może poszczycić się wieloma nagrodami m.in. nagrodą publiczności Mostra de Valencia. Nie można zapomnieć o wspaniałej grze młodych aktorów: Juana Jose Ballesta (Miguel), i debiutujących na ekranach kin: Luisie Ángel Priego (Izan), Gorka Moreno (Dani) oraz Alejandro Zafra (Jorge). Świetnie przygotowali się emocjonalnie do odgrywanych ról. Zagrali jak dojrzali, doświadczeni aktorzy. W pełni zasłużyli na wyróżnienie jury na Festiwalu Filmowym w Maladze. Życie. Czym ono jest? Chyba nigdy nikt nie będzie całkowicie potrafił go zdefiniować. Jednak to jest nieistotne, ważne jest to, aby trwało. Doceńmy je. W życiu są też piękne chwile, to właśnie dla nich żyć i cierpieć warto. Ten film jest właśnie tego wyrazem. Nikt chyba nie kochał życia tak jak ci chłopcy. Bierzmy z nich przykład. Wjedźmy na 4 piętro...