Czym grozi zajęcie się takimi tematami?
a) nadmiernym tanim sentymentalizmem, grą na najtańsze wzruszenia,
b) humorem z gatunku rechotliwych: na przykład o lekarzach-sadystach i o cycatych pielęgniarkach,
c) klimatami znanymi z licznych medycznych oper mydlanych, w których można bez końca konfigurować zmagania ze schorzeniami oraz perypetie sercowe.

„Czwarte piętro” szczęśliwie ominęło popadnięcia w pułapkę a) i w pułapką b). W pułapkę c) natomiast odrobinę popadnięto. Po prostu film – niczym serial telewizyjny – subiektywnie rozpoczyna się w jednym momencie i subiektywnie zostaje zakończony w innym momencie. Ale gdyby się uprzeć, to można by to (serialowo?) ciągnąć ad libidum. Stąd przy kolejnym oglądaniu tak gdzieś od połowy nieco przynudzało.

Film jest dla tak zwanych zwykłych ludzi. Trochę wzrusza, trochę bawi. Jest poważny, ale nie dołujący.
Z prowadzeniem niepełnoletnich aktorów, co jest rzeczą zawsze trudną, twórcy również sobie poradzili.

Natomiast będę złośliwy pod adresem muzyki z filmu. Jest jej za dużo, ona jest natrętna! Czy kompozytorowi płacono od każdej nutki?