Niestety, nie jest tak, jak piszesz. Możemy płakać, możemy współczuć, możemy pomagać, ale i tak najważniejsi jesteśmy sami dla siebie. Powinniśmy mieć, oczywiście, dystans do życia i do siebie, ale MOJE problemy są DLA MNIE najistotniejsze. Wszyscy tak uważają, mało kto się do tego przyznaje. Co do filmu - takie produkcje są bardzo potrzebne, ale nie po to, by współczuć i estetycznie się wzruszyć, ale z tego powodu, by choć niektórym z nas otworzyć oczy na na chorobę czy niepełnosprawność.

No to jest akurat oczywistość, że w danej chwili w danej sytuacji każde ma inne problemy i na nich się skupia. Nikt nie martwi się naprawdę o zdrowie dopóki nie zachoruje. Takie jest życie. Ale to właśnie film taki ja ten, pozwala na chwilę "otworzyć oczy" jak napisałeś/aś.